افعال بی قاعده افعالی هستند که از الگوهای صرف کردن معمولی پیروی نمی کنند (افزودن «–d» یا «–ed» به فعل). یکی از پرکاربردترین افعال بی قاعده فعل (to) be است. صورت های زمان گذشته (to) be عبارتند از was و were که قوانین استفاده از آنها واضح است، اما تعداد انگشت شماری از این قواعد وجود دارد که باید به خاطر بسپارید. در زیر به آنها خواهیم پرداخت.
به احتمال زیاد، شما با یک تفاوت بین was و were آشنا هستید: این که was شکل ماضی اول شخص و سوم شخص مفرد فعل to be است، در حالی که were ماضی دوم شخص مفرد و جمع است. اما وقتی در مورد فرضیات صحبت می کنید چه می شود – به عنوان مثال، در جمله ای مانند If I was / were a dog….«اگر سگ بودم/بودم. . “؟ کدام انتخاب درست چیست؟
در این موارد، کلید درک زمان استفاده از was یا were، کاربرد حالت فرضی افعال است که بیانگر عمل یا حالتی است که واقعیت ندارد. برای مثال، ممکن است آرزو باشد.
در انتخاب were برای دوم شخص مفرد (you)، سوم شخص جمع (they)، اول شخص جمع (we) و دوم شخص جمع (you) نمی توانید اشتباه کنید. بین was and were فقط برای اول شخص مفرد (I) و بقیه ضمایر سوم شخص مفرد (he, she, it) باید یکی را انتخاب کنیم.
آیا «if I was» درست است یا «if I were»؟
اگر حالتی که شما توصیف می‌کنید مغایر با واقعیت فعلی باشد، از were استفاده کنید. برای مثال، هر زمان که یک موقعیت فرضی بیان شود.
مثال:
If I were you, I would clean the counters before the floors.
من اگر جای شما بودم پیشخوان ها را قبل از طبقات تمیز می کردم.
Would you invite me over if I were more polite at the dinner table?
اگر سر میز شام مودب تر بودم، مرا دعوت می کردی؟
جمله اول را می توان یک جمله شرطی غیر واقعی توصیف کرد. این فرضیه ها به راحتی قابل تشخیص هستند زیرا اغلب توسط if معرفی می شوند و به بند دیگری حاوی یک would یا could مربوط می شوند.
نوع دیگری از جملات شرطی غیر واقعی که از همان ساختار استفاده می کند و به were نیاز دارد، نوع غیرممکن یا غیرمحتمل آن است.
مثال:
If it were possible to solve the puzzle, I would have done it.
اگر امکان حل معما وجود داشت حتما این کار را می کردم.
در اینجا گوینده اشاره می کند که معما حل نشدنی است. بنابراین، حل معما یک واقعیت محتمل نیست و از فاعل were به جای زمان گذشته was استفاده می شود.
این بدان معنا نیست که هر عبارتی که با if شروع می شود به were به جای was نیاز دارد:
If I was wrong about Felicity’s love of puppies, I can take this one back to the shelter.
اگر در مورد عشق فلیسیتی به توله سگ ها اشتباه می کردم، می توانم این یکی را به پناهگاه برگردانم.
در این جمله، گوینده تصدیق می کند که ممکن است در مورد دوست داشتن توله سگ ها توسط فلیسیتی اشتباه کرده باشند و بنابراین نباید به او سگی بدهند. این که گوینده در حال توصیف آن چیزی است که ممکن است واقعیت باشد، موجب می شود به جای were از was استفاده می کنیم.
نکته: برای آرزوهای غیر ممکن از were به جای was استفاده کنید.
یک نشانه مطمئن که باید از were استفاده کنید زمانی است که از کلمه wish استفاده می شود. آرزو یا امید به چیزی که نمی تواند رخ دهد و احتمالاً اتفاق نخواهد افتاد.
مثال:
I wish I were the winner of the Nobel Prize in Literature.
کاش من برنده جایزه نوبل ادبیات بودم.
He wishes his grammar were better.
ای کاش دستور زبانش بهتر بود.
I wish the stories about me were true, but I am not really the master of the universe.
ای کاش داستان های مربوط به من حقیقت داشت، اما من واقعاً استاد جهان نیستم.
برای کسب اطلاعات بیشتر در رابطه با کاربردهای were و was و همچنین تفاوت های میان این دو فعل بی قاعده می توانید به مقاله کاربرد و تفاوت های was و were در انگلیسی سر بزنید.
منبع: https://tatschool.ir/education/difference-were-was-english/
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
